از 13 سالگی به دمام و دمام زنی علاقه داشت و دمام ساختن و دمام زنی را از حسینیه بوشهری‌ها در آبادان نزد حمید خلیجی و بلال و رمضان آموخت، حدود 48 سال است که دست و پنجه‌اش با پوست و چوب دمام آشناست و گوشش به صدای سنج و دمام عادت کرده. شبهای محرم با پای برهنه و با نگاهی نافذ و خشن در وسط هیئتش مراقبت دمام زنهاست که از نت خارج نشوند و نوای دمامش خراب نشود. صدای دمامش از بین همه هیئت‌های دمام زنی دیلم قابل تشخیص است.

چراکه دمام زنی را با عشق و علاقه خاصی از کودکی و پیش اساتید دمام سازی از آبادان آموخته است.

در آستانه محرم حسینی و به بهانه معرفی یکی از قدیمی‌ترین دمام‌زنان و دمام سازان دیلم به هیئت دمام زنی مسجد امام خمینی رفتیم و گفت‌وگویی با این دمام ساز مشهور دیلمی ترتیب دادم.

مصطفی حمادی ، متولد 1331 و ساکن دیلم، دارای هفت فرزند پسر است. بانی هیئت دمام زنی مسلم ابن عقیل مسجد جامع امام خمینی(ره) دیلم است و حدود 38 سال است که در مسجد امام خمینی(ره) همراه با حاج ابوالقاسم خلیلی، علی آهنکوب، حاج محمد جعفرزاده و بچه‌هایش در این دستگاه عزاداری می‌کند.

دمام زنی را از کجا یاد گرفتید؟

حمادی: در آبادان از نوجوانی علاقه زیادی به نوای دمام و دمام زنی داشتم و در حسنیه بوشهری‌ها خدمتگزار بودم و دمام زدن را پیش حمید خلیجی، بلال و رمضان در آبادان آموختم و حدود 38 سال پیش به دیلم آمدم و با کمک مرحوم حاج فرج اله خلیلی هیاتی تشکیل دادم و الان هم در خدمت مردم دیلم و نوکر آقا امام حسین(ع) هستم.

دمام را از کی آماده می‌کنید؟

حمادی: برای ساختن دمام از حدود دو ماه قبل از ماه محرم پوست گوسفند را از کشتارگاه می‌خرم و همراه با چند نفر از بچه‌های هیئت و بچه‌هایم در منزل مسکونی‌ام در حیاط ساختمان 16 واحدی بنیاد مسکن اقدام به درست کردن دمام‌ها می‌کنیم.

دمام‌ها را چگونه و با چه ابزاری می‌سازید؟

حمادی: یک دمام تشکیل شده از درام،پوسه، بند و تسمه(کولی). اول اینکه هر سال باید پوست‌های دمام را تعویض کرد چون پوست دمام به مرور زمان خراب می‌شود،  برای درست کردن دمام ابتدا هر سال پوست گوسفند را دو ماه قبل از ماه محرم و صفر از کشتارگاه می‌خریم، پوست گوسفند را از 5 تومان خریده‌ام تا الان که 8 هزار تومان است.

درام(محفظه استوانه‌ای دمام) از جنس پلیت گالوانیزه است و آنها سفارشی از آبادان دانه‌ای 80 هزار تومان می‌خرم و به دیلم می‌آورم. ساخت هر دمام بدون خرید قوطی‌ها حدود 35 هزار تومان هزینه دارد. البته از راه ساخت و فروش دمام به دیگر هیئت‌های دمام زنی دیلم مقداری از این هزینه را تامین می‌کنم.

اگر امکان دارد توضیح بیشتری در خصوص ساختن دمام بدهید؟

حمادی: برای درست کردن دمام ابتدا درام‌ها یا محفظه استوانه‌ای فلزی را رنگ آمیزی کرده و پس از خشک شدن دو سوراخ در کنار هم به صورت قرینه در وسط قوطی استوانه‌ای و در دو طرف آن ایجاد می‌کنیم این سوراخ‌ها برای خروج هوا و بیرون رفتن صدای دمام و نوعی تنظیم کننده صدای دمام است.

پس از آن دو تکه سیم دورشته‌ای دو دو سر قوطی کرده و محکم می‌بندیم سپس پوست‌هایی که موهایش را تراشیده‌ایم به اندازه دو برابر قطر سر درام بریده و بر روی درام می‌گذاریم و از زیر سیم‌ها آن را رد می‌کنیم و می‌کشیم تا محکم شود.

پس از آن یک تکه بند هفت بغلی(حدوداً 10متری) که این بندها رو مرحوم امانی خلیفه‌ای از کویت برایم می‌آورد و خیلی هم محکم است و جنس شان از کُمبار(از پوست درخت نارگیل درست می‌شود)که برای هر دمام آماده شده را از سوراخ‌های دور پوست و از زیر سیم‌ها رد کرده و یکی در میان به اندازه یک وجب از هم می‌کشیم تا محکم شود و بعد هم کولی دمام (تسمه‌هایی که با آن دمام را به دوش می‌اندازند) را به دمام می‌بندیم.

حالا دیگر دمام آماده است و آنها را به هیئت در منزل حاج ابوالقاسم خلیلی می‌بریم و از شب اول محرم قبل از زدن باید حتما آنها را گرم کنیم.

زحمت آوردن هیزم برای آتش زدن و گرم کردن دمام‌ها را هم آقای رحمانی(داماد مرحوم حاج فرج اله خلیلی) می‌کشد.

سنج‌ها را از کجا تهیه می‌کنی؟

حمادی: سنج‌ها را به طور سفارشی از آبادان تهیه می‌کنم و در تعمیر آنها هم بچه‌هایم کمک می‌کنند، بهرام تنگستانی از سنج‌زنان معروف دیلم است و سال‌هاست در این هیئت سنج می‌زد و الان هم اکبر عوض‌زاده، جواد و علی مرادی، کیوان مرادی، مصطفی دیلمی و حسن دشتی سنج می‌زنند.

 بوقی که در هنگام دمام زنی استفاده می‌کنی را از کجا تهیه کرده‌ای؟

حمادی: این بوق از شاخ بزکوهی ساخته شده و حدود 40 سال پیش در آبادان خودم آنرا تراشیده و ساخته‌ام و الان 40 سال است که شیپور هیئت دمام زنی ما این بوق است و از بوق‌زن‌های قدیمی هیئت اکبر زاهدی‌پور بود و الان هم که آقای ابراهیم بشیری،حسین مرادی،فیاضی و پسر خودم بوق میزنند.

چوب‌های دمام را از کجا تهیه می‌کنید؟

حمادی: چوبها از درخت نخل است و آنها را از آبپخش تهیه می‌کنم. بچه‌ام ماشین کرایه می‌کند و از آبپخش 80 تا 100 چوب می‌آورد و بعد خارهایش را می‌زنیم و پس از برش دو سر چوب پیش تراشکاری مجتبی کورش‌فرد آنها را برش می‌زنم و خودم یکی یکی باد دقت و حوصله آنها را می‌تراشم.

چند تا دمام و چند تا دمام زن دارید؟

حمادی: هرسال حدود 15 تا دمام آماده می‌کنیم و البته دمام‌های سال قبل را استفاده می‌کنیم ولی ممکنه درام‌ها پوسیده یا خراب شوند که آنها را هم یا تعویض یا تعمیر می‌کنیم آنهایی هم که نیازبه رنگ آمیزی دارد مجدداً رنگ آمیزی می‌کنیم. هیئت ما حدود30 تا دمام زن دارد تا شب چهارم 8 دمام بیرون می‌آوریم و از شب چهارم به بعد 10 دمام بیرون می‌آوریم چون تعداد دمام‌زن‌ها از شب چهارم به بعد بیشتر می‌شود.

سه تا اشکون زن(اشکون ضربه‌ای است که با ریتم چهار تا چهار تا زده می‌شود) داریم، آقای صالح حمادی برادرم از اشکون‌زنهای قدیمی دیلم بود و همچنین آقای علی آهنکوب که یکی از بهترین اشکون‌زن‌های دیلم هست و آقای حمیدرضا عباسیان و آقای ابراهیم بشیری هم که چندسالی است به هیئت آمده‌اند و در این دستگاه عزاداری می‌کنند.

اشکون‌زنها در دو طرف حلقه دمام زنی می‌ایستند و بقیه دمام زنها هم دو به دو روبروی هم  می‌ایستند با علامت خودم یکی یکی اشکون زنها شروع به زدن می‌کنند یعنی اولی که اون سر حلقه دمام زنی است شروع می‌کند و 4 تا 4 تا می‌زند بعد از آن با اشاره خودم قطع می‌کند و بعد اشکون زن بعدی شروع می‌کند.

چه چیزی باعث شده تا هنوز پس از 45 سال دمام ساختن و دمام زدن را ادامه دادی و آن را رها نکردی؟

حمادی: عشق حسینی و عشق به آقا اباعبدالله الحسین(ع)،شور محرم و حمایت‌های بی دریغ حاج ابوالقاسم خلیلی و پدر مرحومشان حاج فرج اله خلیلی که در طی این سالها در کنارم بوده‌اند و اکنون هم چند سالی است که در منزل آقای رحمانی(داماد مرحوم حاج فرج الله)هستیم و کمک و حمایتم می‌کند و تا زنده‌ام خودم و بچه‌هایم این دستگاه عزاداری امام حسین(ع) را رها نمی‌کنیم.

از قدیمی‌هایی که سال‌های گذشته با هیئت بودند و الان در قید حیات نیستند برایمان بگویید؟

حمادی: مرحوم درویش جوهری و پسر مرحومش غلامحسین، مرحوم حاج فرج اله خلیلی،مرحوم حاج جواد بوشهری، مرحوم حاج محمد(سنگور)بوشهری(پدر محمود بوشهری)، مرحوم حاج حمید قره باغی، مرحوم حاج حمید دریانورد،مرحوم حمداله( و سیف الهی حمادی، خدا همه آن‌ها را رحمت کند اینها از قدیمی‌هایی بودن که از زمانی که بنده به دیلم آمدم و هیئت را تاسیس کردم در ماه محرم و صفر در این هیئت دمام می‌زدند و کمکم بودند.

آیا تا الان هم از خارج از شهرستان دعوت شده‌اید؟

بله خرداد 68 در ایام رحلت امام خمینی (ره) آقای حاج عباس فتاح گفت از بوشهر زنگ زدند و گفتند یک هیئت دمام زنی از دیلم بفرستید برای مراسم ارتحال امام، ما هم به همراه مرحوم درویش جوهری و چندتا از بچه‌های دیگر هیئت به تهران رفتیم و هنوز مراسم خاکسپاری امام تمام نشده بود و ما پس از خاکسپاری به بیت امام رفتیم و در حضور مرحوم حاج احمد آقا خمینی دمام زنی کردیم و مرحوم حاج احمد آقا خیلی از ما استقبال کرد و گفت این هیئت دوباره دمام بزند و تقدیرنامه به ما دادند.

آیا به کربلا مشرف شده‌اید ؟

حمادی: نه هنوز به کربلا نرفتم و بزرگترین آروزیم این که با بچه‌های هیئت دمام‌زنی به کربلا بروم و در بین الحرمین دمام بزنم. قربون آقا امام حسین (ع) برم یا امام حسین (ع) این آرزوی ما را در این ماه عزیز برآورده کن.

السلام علیک یا ابا عبدالله
السلام علیک یا ابا عبدالله



یا حسین!

سلام بر شمشیرها ونیزه های مومنی که به هواداری تو شکسته به خاک افتادند.

سلام بر دستهایی که به خاطر تو در حاشیه فرات ماندگار شدند .

و سلام بر خیمه هایی که بی تو سوختند.

 سلام بر واژ هایی که بر زبان مبارک تو چشم به دنیا گشودند.

سلام بر نگاههایی که سکوت نکردند.

هنوز هم شنهای سوگوار دشت کربلا  شیون کنان لبهای تشنه تورا زمزمه می کنند.

 و هنوز هم زخمهای بیکران تو ، بر کرانه فرات مظلومیتت را بر دلهای زائرین نجوا می کنند.

در یک سو تو بودی وعشق ودر دیگر سو کفر بود و مکاره ای که به هزار حیله، دست فرا برد تا عطر خوش تو عالمگیر نشود.

ای خون خدا!

چگونه می توان شرح پریشانی کجاوه های غریب شما را باز نوشت؟

چگونه می توان آن خاطره خوابگون را که به یک دم ،آرامش زمین را آشفت، باز گفت؟

ای پسر علی((ع))! ای مظلوم ترین عاشق!
کاروان تو دیر سالی ست که از شام گذشته است وبی تو، هنوز صبح نیامده است و سنگها پوست انداخته اند اما فانوس سرخ تو هرسال، محرم، در تکیه کوچک ما، در بلورینه اشکها هزار برابر می شود...

اربعین که فرا می رسد ومحرم وصفر به ظاهر ناقوس خاموشی را می نوازد اندوهی ناخواسته تمام وجود شوریدگان وعزاداران حسینی را فرا می گیرد. آنان که دل باخته اند در این وادی دل باختگی، گمشده خود را می جویند. شاید می توان به جرائت گفت دیار دیلم از معدود شهرهایی است که همه ساله در طول دوماهه محرم وصفر آئین عزاداری، پامنبری و روضه خوانی آن با شور وشکوه برگزار می گردد ومی توان گفت بسیاری ازمناطق کشور عزاداری خود را به دهه اول محرم و ده آخر صفر ختم می کنند. نمی خواهم بگویم که رسم آنان درست است یا رسومات ما دیلمییان .اما یک چیز که برای همگان به اثبات رسیده شور وحال آغاز محرم واندوه وشاید شور پایانی آن است که همه دل دادگان را فرا می گیردواینکه به فول منبریون هیچ گاه شعله محرم درطول تاریخ خاموش نشده وشعله ارادت آن هرسال شعله ور تر می شودو این شعله با بود یا نبود من تو و هیزم های ما اتشتعال نیافته بلکه گرمای آن ازهمان شور درونی عزاداران حسینی است که دست خود آنان هم نیست و اما یک چیز هست که باید به ان پرداخت ای که آن همه کسانی بودند که با تمام وجود عزا وماتم حسینی را گرم نگه می داشتند ولی خود اکنون زیر خروارها خاک سرد خاموش آرامیده اند.اما این عزاداری هم گرم است و هم پر هیاهو، چه آنان که پارچ آب برست می گرفته اند یا نوحه سرایی می نموده اند یا خانه ومغازه خود را به آماده نمودن اسباب وابزار گرم نمودن عزاداری تعلق می دادند یا بر ترک اسب تعزیه ونعش وکتل ودر لباس اهل حرم نقش بازی می کردندو.... همه وهمه در دوره های گذشته بوده اند واکنون دربین ما نیستند.امید که صاحبان عزا یاریگر آنان درآن سرا باشند . جا دارد ما نیز در این وبلاگ از آن رفتگان پر هیاهو وپرشور وعشق به نیکی یاد کنیم . انشاء اله خداوندیاری دهد نامی را از قلم نیاندازم وشما نیز در این راه به من کمک کنید تا کسی از رفتگان عزاداری دیروز حسینی خاموش نمانند گر چه نام آنان هیچگاه خاموش نمی ماند ونخواهد ماند از جمله مرحومین حاج رئیس دیلمی پور وحاج بشیر بشیری(میزبانان روحانیون و روضه خوانان مجالس امام حسین (ع)حاج اسماعیل وحاج غلامحسین دیلمی،حاج عبدالنبی قارونی مداح وخیاط علم عزای حسینی،حاج ابوالقاسم شریفی،حاج جعفرشاکری (آخوند)واجدادایشان و اجداد خاندان ذاکری وبرمکی،ملامحمدحسین آخوند(برمکی) عبدالنبی،حاج نعمت الله وحاج عباس برمکی،حاج مصطفی آخوند(خدامی)و اجداد پارسا وخادمی (متولیان حسینیه اعظم)،احمدخادم،حاج محمود خدایاریان(خیر و بانی زینبییه)حاج عبدالرسول خدایاریان،استاد ماشاءالله وسیف الله سلیمی،حاج عبداله و حاج مرتضی قصابکار وعبدالله قصابی،حاج عبدالنبی وحاج عبدالحسین رئوف ،کربلایی قباد رمضانی،حاج منصورمعتمد،حاج حیدرجوکاری،حاج(کربلایی)ناصراژدری،کربلایی محمد داوودی(شاعر اهل بیت)احمدداوودی،حاج ابراهیم امید،حاج محمد،حاج عبدالرسول وحاج محمودسعیدی،مرتضی حسین زاده (فیاضی)میرزا علی فصیحی،حاج سید جبل اشرف،حاج سید عنایت الله فاطمی،حاج محمد علی خاکپور،حاج سید طالب هاشمی،بابک کپتان، کربلایی عباس مزارع، کربلایی احمد غلام زاده،کربلایی خلیفه مزارع،کربلایی منصورکنارکوهی کربلایی هادی گله گیر،بشیردیلمی و ...خدایشان بیامرزاد. (خوانندگان عزیز اگر کسی از قلم افتاده مدیون یادآوری و اطلاع رسانی شما هستم ) درپی درج مطلب فوق ودرخواست از همکاری ومشارکت خوانندگان عزیز برخی دوستان وهمشهریان گرامی نام برحی مرحومین خادم امام حسین (ع) را یادآورنمودند. به ویژه جناب آقای غلامرضاجوکار من با تقدیر از همه این عزیزان، اسامی مورد اشاره آنان را عینا" درج می نمایم.مرحومین حاج اسدالله وحاج نعمت الله صادقی،حاج جوادشیدا،حاج رضا صابری، حاج محمد روغنی، میرفرج چپکش(فرید) علم خواجه،کریم علی(علی پور)،زائرحسین آردی ،عبدالحسین ومصطفی بشیری، حاج غلامحسین خلیجی،حاج محمدحسن آزاد،حاج محمودوحاج غلامشاه دامغانی،حاج حسین غضبانی ،محمد وفضل الله کربلایی حاجی بابا (براهیمی)،عبدالنبی بشیردیلمی، حمید نوبخت،ناخداحاج رحیم تنگسیری،حیدرتنگستانی فرد،محمدحقیقت،رحیم وفلکناز اسماعیلی زاده،ابراهیم شوشتری،حاج صمددیلمی،جابر وعبدل وحاج ابراهیم عباسیان،نادر قنواتی،

«السّلامُ عَلیَکَ یا اباالفَضلِ العَبّاس »

راز چشمه یا سرداب حرم حضرت ابوالفضل (ع)
« السّلامُ عَلیَکَ یا اباالفَضلِ العَبّاس »

آب در سرداب مقدس حرم حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام دور قبر آقا طواف میکند. یا ابالفضل

آب در سرداب مقدس حرم حضرت ابوالفضل (ع)

آيت الله العظمي حکيم قدس سره از علماي بزرگ و مراجع بنام تقليد بود که سالها زعامت حوزه کهنسال نجف را به عهده داشت و در راه نگهباني از دين خدا رنجها به جان خريد.
آيت الله سيد عباس کاشاني حائري در مورد حضرت ابوالفضل عليه السلام و سرداب و قبر مطهرش داستاني را در خدمت این مرجع بزرگوار مشاهده کرده که اینگونه نقل کرده است :
« روزي در بيت آيت الله حکيم بودم که کليددار آستان مقدس حضرت ابوالفضل عليه السلام تلفن کرد و گفت: سرداب مقدس حضرت ابوالفضل عليه السلام را آب گرفته و بيم آن مي رود که ويران گردد و به حرم مطهر و گنبد و مناره ها نيز آسيب کلي وارد شود شما کاري بکنيد . آيت الله حکيم فرمودند: من جمعه خواهم آمد و هر آنچه در توان دارم انجام خواهم داد.
آنگاه گروهي از علماي نجف از جمله اينجانب به همراه ايشان به کربلا و به حرم مطهر حضرت ابوالفضل عليه السلام رفتيم. آن مرجع بزرگ براي بازديد به طرف سرداب مقدس رفت و ما نيز از پي او آمديم . اما همين که چند پله پايين رفتند ديدم نشست و با صداي بسيار بلند که تا آن روز نديده بودم شروع به گريه کرد. همه شگفت زده و هراسان شديم که چه شده است؟
من گردن کشيدم و ديدم شگفتا منظره عجيبي است که مرا هم گريان ساخت. منظره اين بود :
ديدم قبر شريف ابوالفضل عليه السلام در ميان آب بسان جايي که از هر سو به وسيله ديوار بتوني بسيار محکم حفاظت شود در وسط آب قرار دارد اما آب آن را نمي گيرد درست همانند قبر سالارش حسين عليه السلام که متوکل بر آن آب بست اما آب به سوي قبر پيشروي نکرد و آنجا را حاير حسيني ناميدند. سلام خدا بر او و سالارش حسين عليه السلام.

و تصویر کم نظیر از سرداب قبر مطهر حضرت ابوالفضل (ع)
تصویر بالا : تصویر قبر مطهر در شرایطی که مملو از آب شده است .
تصویر پائین : تصویر قبر مطهر در موقعی که آب دور قبر تخلیه شده است .

 
وقتي به قبر مطهر حضرت در سرداب رسيديم، من دست خود را به داخل آبي بردم که بر روي قبر مطهر حضرت ايستاده بود و جرعه‌اي از اين آب نوشيدم، تا ارتفاع حدود 10 سانت بر روي قبر مطهر حضرت آب ايستاده بود و به تمام مقدسات قسم تا آن لحظه از عمرم آبي‌ گواراتر و زلال‌تر از اين آب نديده و ننوشيده‌ بودم.
بناي حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) از همان ابتدا بر روي اين سرداب و آب بنا شده و اين امر تأثيري بر روي استحکام حرم حضرت نداشته است؛ بسياري از کم‌و‌کيف اين امر روشن نيست که اين موضوع چيزي جز معجزه نمي‌تواند باشد.

عليرضا فداکار، معاون ستاد بازسازي عتبات عاليات در گفتگو با فارس با اشاره به سفر چند سال پيش خود به عتبات پس از سقوط صدام و زيارت سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) اظهار داشت: بنده در سال 82 و تقريبا 6 ماه پس از سقوط صدام به سرداب حرم حضرت مشرف شدم.

وي افزود: علت اينکه برخي از حرم‌هاي مطهر ائمه(ع) داراي سرداب هستند به اين خاطر است که به مرور زمان، زمين‌هاي اطراف حرم به خاطر ساخت و سازها، گذر زمان، وزش باد و شرايط جوي از سطح حرم بالاتر آمده است و به اين دليل سرداب ايجاد شده است به طور مثال در نجف اشرف علت اينکه حرم حضرت اميرالمؤمنين‌(ع) سرداب ندارد به اين خاطر است که حرم حضرت در بالاترين نقطه شهر واقع شده اما در کربلاي معلي، حرم حضرت سيدالشهدا و حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) در گودي واقع شده است.

فداکار خاطرنشان کرد: اما سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) حدودا 4 متر پايين‌تر از سطح حرم قرار دارد و ما به اتفاق شيخ مهدي کربلايي، امام جمعه حرم امام حسين‌(ع) به اين سرداب مطهر وارد شديم و در واقع تا پيش از اين تاريخ، سرداب حرم حضرت کاملا قفل بود و کسي اجازه ورود به آن را نداشت.

معاون ستاد بازسازي عتبات عاليات يادآور شد: در سرداب حرم حضرت اباالفضل(ع) چيزهايي ديدم که برايم آن روز را بعنوان شيرين‌ترين و زيباترين روز طول عمرم رقم زد.

فداکار در توضيح مشخصات سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) گفت: پس از آنکه از صحن حرم وارد رواق مي‌شويد در ادامه شما وارد محدوده گنبد‌خانه مي‌شويد که مي‌توان همين رواق‌ها را در قسمت سرداب نيز در نظر گرفت که با عرض 1.5 متر در 2 متر به صورت گنبدي پوشانده شده و قسمت پايين پاي حضرت مسيري دارد که وارد محوطه گنبد خانه در قسمت سرداب مي‌شود.

معاون ستاد بازسازي عتبات عاليات افزود: در داخل سرداب وقتي به قسمت زير گنبدخانه رسيديم، بخشي بود که تا ارتفاع کمر به داخل آب رفتيم؛ در واقع محوطه داخل سرداب حرم حضرت تا ارتفاع حدود يک متر و 10 سانت در آب قرار دارد و اين قسمت از سرداب به گونه‌اي ساخته شده که يک نفر بيشتر نمي‌‌تواند از آن عبور کند.

وي ادامه داد: پس از ورود به اين قسمت از سرداب، شيخ مهدي کربلايي در جلو حرکت مي‌کرد و من پشت سر او تا که به قبر مطهر حضرت اباالفضل‌العباس(ع) رسيديم.

فداکار تصريح کرد: وقتي به قبر مطهر حضرت در سرداب رسيديم، من دست خود را به داخل آبي بردم که بر روي قبر مطهر حضرت ايستاده بود و جرعه‌اي از اين آب نوشيدم، تا ارتفاع حدود 10 سانت بر روي قبر مطهر حضرت آب ايستاده بود و به تمام مقدسات قسم تا آن لحظه از عمرم آبي‌ گواراتر و زلال‌تر از اين آب نديده و ننوشيده‌ بودم.

وي گفت: در آن لحظاتي که در داخل سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) در حرکت بوديم کسي متوجه حال خود نبود و و با حرکتمان، آب موج برمي‌داشت؛ در آن لحظات اين احساس به من دست داد که اين آب در اطراف قبر به حضرت اباالفضل(ع) التماس مي‌کند و اگر روزي پرده‌ها کنار رود، حقايق بزرگي مشخص مي‌‌شود، بواسطه اين آب بود که حضرت اباالفضل‌العباس(ع) ساقي طفلان عطشان حرم در کربلا نااميد شد و تصور مي‌کنم که خداوند اينگونه مقدر کرده اين آب بايد براي ساليان سال همين‌طور دور قبر مطهر حضرت عباس‌(ع) دور بزند و در آن لحظه تنها چيزي که از ذهنمان مي‌گذشت اين بود که آب در حال التماس کردن به حضرت است.

فداکار با بيان اين نکته که در زماني که به داخل سرداب حرم حضرت اباالفضل(ع) رفته‌ بودم زمستان بود، گفت: البته ممکن است که در فصل تابستان يا زمستان مقداري از سطح آب داخل سرداب تغيير کند و زمانيکه در داخل سرداب حرکت مي‌کنيم آب به ارتعاش درمي‌آيد و اين تصور ايجاد مي‌شود که آب در حال حرکت است اما در واقع اين آب ساکن است و طبق قانون طبيعت اگر آب براي مدت کوتاهي در جايي راکد و ساکن باقي بماند، سبزه مي‌زند و طعم و بو مي‌گيرد و امکان استفاده از آن نيست اما آب سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) زلال‌ترين، شفاف‌ترين و گواراترين آب اين عالم است.

وي با بيان اين نکته که سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس‌(ع) به حرم امام حسين(ع) راه ندارد و در گذشته حرم حضرت سيدالشهدا(ع) داراي سرداب بوده که به مرور زمان اين سرداب پر شده است، افزود: در حال حاضر مجددا سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) از قسمت گنبدخانه بسته شده و ديگر کسي حق ورود به اين سرداب را ندارد؛ در گذشته آب سرداب حرم حضرت اباالفضل(ع) براي تبرک در اختيار زائران قرار مي‌گرفت اما هم‌اکنون اين کار نيز متوقف شده است.

معاون اجرايي ستاد بازسازي عتبات عاليات خاطرنشان کرد: زماني اين مسئله مطرح شده بود که آب سرداب حرم حضرت اباالفضل(ع) را به خاطر احتمال زياني که مي‌تواند براي بناي حرم داشته باشد قطع و خشک کنند اما اين احتمال مطرح شد که اگر اين آب قطع شود لايه‌اي که خشک مي‌شود ترک برمي‌دارد و شايد همين عامل باعث شود که رواق‌هاي حرم نيز ترک بخورند و بناي ساختمان حرم حضرت با اين آب سازگار شده است و به اين دليل بود که چنين کاري انجام نشد.

وي با اشاره به قرار گرفتن بناي حرم حضرت‌اباالفضل‌العباس بر روي اين سرداب و آبي که هميشه در سرداب حضرت وجود دارد، خاطرنشان کرد: قطعا ساختمان و بنايي که بر روي آب بنا شده باشد پس از گذشت مدت زماني تخريب مي‌شود و از بين مي‌رود اما بناي حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) از همان ابتدا بر روي اين سرداب و آب بنا شده و اين امر تأثيري بر روي استحکام حرم حضرت نداشته است؛ بسياري از کم‌و‌کيف اين امر روشن نيست که اين موضوع چيزي جز معجزه نمي‌تواند باشد.
 
 
شیخ عباس ۷۴ ساله، که ۳۶ سال خادم حرم حضرت ابوالفضل العباس (ع) بوده، در مورد جریان آب دور قبر علمدار کربلا توضیحاتی داده است .
وی گفت: قبلا دو چشمه در سرداب مطهر وجود داشت که از ۴۰۰ سال قبل که آب لوله‌کشی نبود این آب مرتب می‌جوشید و از یک طرف وارد و از طرف دیگر خارج می‌شد که مزه و طعم آن آب از بهترین آب معدنی امروز هم بهتر بود و آن سرداب پله داشت مردم می‌آمدند و از آن آب به عنوان تبرک استفاده می‌کردند که آب در تابستان خنک و در زمستان گرم بود.

اما یک فرد از خدا بی‌خبر آمد به بهانه اینکه تَرَکی در دیوار حرم اباالفضل پیدا شده گفت، می‌خواهم آزمایش کنم این آب از کجا می‌آید و بعد آن دو چشم را کور کرد و هر چه تلاش کردند، آن دو چشمه احیا نشد.

اما بعد از دو ماه آب دوباره بالا آمد و به سرداب رسید و آن آب چشم‌های کور شده را شفا می‌داد .

از ۵۰ سال قبل تا کنون این آب در یک سطح ثابت مانده و نه کم و نه زیاد می‌شود.

وی ادامه داد: شما به خوبی می‌دانید اگر آب به مدت ۱۰ روز در یک جا بماند گندیده می‌شود، اما این آب با وجود اینکه در ورودی آن بسته شده مانند گلاب می‌ماند و در اطراف قبر مطهر حضرت اباالفضل حلقه زده و همچنان بسیار تازه و معطر مانده است.

وی افزود: هم اکنون در بخش درب صاحب‌الزمان مرقد مطهر اباالفضل پنجره کوچکی قرار دارد که وصل به سرداب حرم است و اگر نگاه کنید از آن مرتب بوی گلاب می‌اید و این همان آبی است که متأسفانه خادمان کنونی در ورودی آن را و راه رسیدگی به سرداب را به روی زوار بسته‌اند.(پایگاه اطلاع رسانی سازمان حج و زیارت)این آب چند ویژگی دارد. اول اینکه اگرچه راکد است، هرگز رنگ و طعم آن از دست نرفته و گندیده نشده است.ویژگی دوم آن که سطح آب بالاتر از قبر مطهر آقا ابوالفضل(ع) است آب از دیواره دور قبر به داخل نفوذ نمی‌کند.

التماس دعا دارم.

خاك حسين در دست پيامبر (ص )

در روايت اهل سنت و شيعه مستندا نقل شده است كه امّ سلمه همسر پيامبر (ص ) مى گويد:

روزى رسول خدا (ص ) مشغول استراحت بودند كه ديدم امام حسين عليه السلام وارد شدند، و بر سينه پيامبر(ص ) نشستند، حضرت رسول (ص ) فرمودند: مرحبا نور ديده ام ، مرحبا ميوه دلم ، چون نشستن حسين عليه السلام بر سينه پيامبر (ص ) طولانى شد، پيش خودم گفتم ! كه شايد پيامبر(ص ) ناراحت شوند ،و جلو رفتم ، تا حسين عليه السلام را بر دارم .

حضرت پيامبر (ص ) فرمودند: امّ سلمه تا وقتى كه حسينم خودش ‍ مى خواهد بگذار بر سينه ام بنشيند، و بدان كه هر كس باندازه تار مويى حسينم را اذيّت كند مانند آن است كه مرا اذيّت كرده است .

امّ سلمه مى گويد: من از منزل خارج شدم ، و وقتى باز گشتم به اتاق رسول خدا(ص ) ديدم پيامبر (ص ) گريه مى كند، خيلى تعجّب كردم ! و عرض ‍ كردم يا رسول اللّه خداوند هيچگاه تو را نگرياند، چراناراحتيد؟ ملاحظه كردم و ديدم حضرت پيامبر(ص ) چيزى در دست دارد، و بدان مينگرد و مى گريد. جلوتر رفتم و ديدم مشتى خاك در دست دارد.

سؤ ال كردم يا رسول اللّه اين چه خاكى است كه تو را اين همه ناراحت مى كند. رسول اكرم (ص ) فرمودند:

اى امّ سلمه الان جبرئيل بر من نازل شد و عرض كرد كه اين خاك از زمين كربلا است . و اين خاك فرزند تو حسين عليه السلام است كه در آنجا مدفون مى شود.

يا امّ سلمه بگير اين خاك را و بگذار در شيشه اى ، هر وقت كه ديدى رنگ خاك به خون گرائيد، آنوقت بدان كه فرزندم حسين عليه السلام به شهادت رسيده است .

امّ سلمه مى گويد: آن خاك را از رسول خدا(ص ) گرفتم كه بوى عطر عجيبى ميداد. هنگامى كه امام حسين عليه السلام بسوى كربلا سفر كردند، من نگران بودم و هر روز به آن خاك نظر مى كردم ، تا يك روز ديدم كه تمام خاك تبديل به خون شده است و فهميدم كه امام حسين عليه السلام به شهادت رسيده اند. لذا شروع كردم به ناله و شيون كررم و آن روز تا شب براى حسين گريستم ، آن روز هيچ غذا نخوردم تا شب فرا رسيد، از شدّت ناراحتى و غصّه خوابم برد.

در عالم خواب رسول خدا (ص ) را ديدم ، كه تشريف آوردند ولى سر و روى حضرت خاك آلود است ! و من شروع كردم به زدودن خاك وغبار از روى آن حضرت و عرض كردم يا رسول اللّه (ص ) من بفداى شما، اين گرد و غبار كجاست كه بر روى شما نشسته است .

فرمود: امّ سلمه الان حسينم را دفن كردم !،

تحفة الزّائر مرحوم مجلسى ص 168.

 

زمين كربلا

مرحوم جنّت مكان حاج حسين نورى در دارالسلام خود نقل كرده است كه در كتاب كلمه طيّبه از مرحوم ميرزا سيد على صاحب شرح كبير كه مى فرمايد: من عصرهاى پنجشنبه مواظبت داشتم به زيارت قبرهائى كه در اطراف خيمه گاه است .

شبى در عالم رؤ يا ديدم كه رفته ام به زيارت همان قبرها، ناگهان شنيدم هاتفى به زبان فارسى مى گويد: خوشا به حال كسى كه در اين زمين مقدس ( كربلا) مدفون شود، اگر چه با هزاران گناه باشد از هول قيامت سالم مى ماند، و هيهات كه از هول قيامت سلامت باشد، كسى كه در اين زمين دفن نشود.

احترام امام زمان به تربت سيّدالشهدا عليهما السلام

يكى از بانوان مؤمنه پرهيزگار به نام خديجه ظهوريان فرزند عباسعلى كه هم اكنون قريب نود سال از عمر با بركت خود را پشت سر گذاشته و با آنكه نزديك ده سال است بر اثر سكته از پا در آمده و با كمك عصا خود را به اين سو و آن سو مى كشاند نماز جماعتش ترك نمى شود، نقل مى كند: حدود سى سال قبل مهر تربتى را كه خود از كربلا آورده بودم كثيف شده بود، آن را بردم در آب روان (آب خيابان وسط شهر مشهد مقدس ) شستشو دادم و در ميان سطل گذاشته برگشتم ، روبروى مسجد دوازده امامى ها كه رسيدم با خودم گفتم خوب است مهر را بر گردانم ، تا وقتى كه به منزل مى رسم طرف ديگرش نيز خشك شود، مهر را كه برگردانيدم بر اثر خيس بودن طرف زيرين مهر، قدرى تربت به انگشت بزرگم چسبيده انگشتم را به ديوار روبروى مسجد ماليده و رفتم .

شب در خواب ديدم آقاى بزرگوارى كه به ذهنم رسيد حضرت حجة بن الحسن امام زمان - ارواحنا فداه - هستند، سرشان را به همان جاى ديوار كه ذكر شده گذاشته و به من مى فرمايند: ((اينجا تربت جدّم حسين عليه السلام را ماليده اى !))

زائر حسين اگر در آتش هم باشد نجات مى يابد

سيد بن طاووس عليه الرّحمه از محمد بن احمد بن داوود نقل كرده است كه مى گفت :

من همسايه اى داشتم كه او را على بن محمد مى گفتند. گفت كه من هر ماه يك مرتبه به زيارت امام حسين (ع ) مى رفتم . و چون سنّم بالا رفت و جسمم ضعيف شد مدّتى به كربلا نرفتم ، و بعد از مدّتى پياده روانه شدم ، و در مدّت چند روز به كربلا رسيدم ، زيارت كردم و نماز خواندم و چون به خواب رفتم ديدم كه حضرت امام حسين (ع ) از قبر بيرون آمده و به من مى گويد:

چرا مرا جفا كردى ؟ و قبل از اين به من نيكوكار بودى !

گفتم اى سيّد جسمم ضعيف شده است و پايم بى قوّت شده است و در اين وقت ترسيدم كه آخر عمر من باشد چند روز راه آمده ام تا به زيارتت رسيده ام و روايتى از شمابه من رسيده است مى خواهم از شما بشنوم ، فرمود: بگو!

گفتم كه روايت مى كنند كه شما فرموده ايد: هر كه به زيارت من آيد در حيات خود من او را بعد از وفاتش زيارت مى كنم .

فرمود: كه بلى من گفته ام و اگر او را در آتش جهنّم بيابم از آتش او را بيرون مى آورم .

علت نامگذاري اين ماه و حرمت ويژه آن در ميان مسلمانان

تاسيس تاريخ براي مسلمانان در زمان خلافت خليفه دوم مسلمين و با مشورت علي (ع) در سال شانزدهم هجري صورت گرفته است. مبدا تاريخ را هجرت پيامبر و ماه نخست آن را محرم، سالي كه هجرت روي داده بود گرفتند ....(1) علت نامگذاري اين ماه آن بود كه در ايام جاهليت، جنگ در اين ماه را حرام مي دانستند.

ـ در دوم ماه محرم الحرام سال 61 هجري كاروان حضرت امام حسين (ع) وارد كربلا شد و سپاهيان دشمن كه هر روز بر تعدادشان افزوده مي شد در روزهاي تاسوعا و عاشورا كه روز نهم و دهم محرم مي باشد او و يارانش را به شهادت رساندند. پيشواي هشتم شيعيان امام رضا (ع) در خصوص اين ماه فرمود: در جاهليت، حرمت اين ماه نگاه داشته مي شد و در آن  نمي جنگيدند ولي در اين ماه، خونهاي ما را ريختند و حرمت ما را شكستند و فرزندان و زنان ما را اسير كردند و خيمه ها را آتش زدند و غارت كردند و حرمت پيامبر را دربارة ذريه اش رعايت نكردند. .... آيت الله ميرزا جواد ملكي تبريزي در «مراقبات» نوشته است:«كودكانم را مي ديدم كه در دهة نخست ماه محرم غذا نمي خوردند و به نان خالي اكتفا مي كردند كسي هم به آنان نگفته بود ماه محرم شروع شده است گمان مي كنم عشقي دروني آنان را برمي انگيخت.» (2) به همين دليل ماه محرم با حادثه عاشورا عجين شده است و فرا رسيدن آن دلها را پر از غم مي سازد و پيروان و شيفتگان امام حسين (ع) از اول محرم، محافل و مجالسي را سياهپوش كرده، به ياد آن امام شهيد به عزاداري مي پردازند.... (3)

روزهاي محرم

شیعیان در بزرگداشت شهدای کربلا، هر روز از دهه اول ماه محرم را مختص به یکی از بزرگان این نهضت جاویدان می دانند.
روز اول محرم : مسلم ابن عقيل عليه السلام

روز دوم محرم : ورود کاروان به کربلا ( وروديه )

روز سوم محرم : حضرت رقيه عليها السلام

روز چهارم محرم : حضرت حر و اصحاب عليهم السلام - طفلان زينب عليهما السلام

روز پنجم محرم : اصحاب  و عبدالله ابن الحسن عليهم السلام

روز ششم محرم : حضرت قاسم ابن الحسن عليه السلام

روز هفتم محرم : روضه عطش و علي اصغر عليه السلام

روز هشتم محرم : حضرت علي اکبر عليه السلام

روز نهم محرم : روز تاسوعا - حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام

روز دهم محرم : روز عاشورا - حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام - حضرت زينب عليها السلام و شام غريبان

روز يازدهم محرم : حرکت کاروان از کربلا

روز دوازدهم محرم : ورود کاروان به کوفه

* * * *